Heb je er wel eens bij stilgestaan, dat er vanaf het moment dat je bent geboren een heel pannel met ‘juryleden’ met je meeloopt? Je hele leven lang? Dag in en dag uit?
Deze ‘juryleden’ kijken elke seconde van de dag over je schouders mee en houden je nauwlettend in de gaten. Als kind weet je niet beter, maar wanneer je uiteindelijk volwassen bent, blijken ze er vaak nog steeds te zijn…
Het orakel
Het lijkt erop dat ze altijd alles zien, alles horen, als eerste alles willen weten en het vaak ook beter weten. Om je hieraan te herinneren laten ze het niet na om dit veelvuldig in je oor te ‘fluisteren’. Mocht je het ‘fluisteren’ niet hebben gehoord, dan gaan ze over op een luidere vorm van communiceren. Het is gewoon bijna eng hoeveel ze van je weten…
Ze weten trouwens niet alleen veel over jou, maar over de hele wereld. De wereld is namelijk een plek waar je op je hoede moet zijn. Op je hoede voor alles en iedereen, voor enge dingen en gevaar. De ‘juryleden’ zijn net als een groot orakel.
Heel soms vertellen ze je dingen die wel handig en bruikbaar zijn en waar je wat van opsteekt. Toch zijn er ook behoorlijk wat zaken die geen enkel nut hebben en je behoorlijk belemmeren in wie je echt zou kunnen zijn.
De juryleden
De ‘juryleden’ zijn de mensen om je heen, zoals je ex, de buurvrouw, je partner, ouders, vrienden, meester Koos, juf Anja en alle goden waarvan je trouwens ook niet weet wie de echte is. De ‘juryleden’ vermommen zich ook als je zus en broers, oma en opa, de voetbaltrainer, de balletjuf, je werkgever, tante Nel, ome Jan en zelfs die chagrijnige man in de rij bij de kassa.
Wat jij mag denken en voelen, hoe je reageert en wat je wel en niet moet doen. Hier hebben de ‘juryleden’ een mening over. Ze hebben een mening over jou en hoe jij je zou moeten gedragen.
Wat je wel en niet zou mogen weten, wat goed is voor jou en wat niet. Welke ‘waarheid’ je moet aannemen en welke je beslist moet verwerpen. “Doe maar ‘normaal”, zeggen de ‘juryleden’. “Dan doe je al gek genoeg.”
Het cijfer
Wat ‘normaal’ is daar ben je ondertussen wel aardig over gaan twijfelen. Dit aangezien je om je heen ziet dat ‘normaal’ zijn je niet per sé gelukkig, tevreden, gewenst, blij en gezond schijnt te maken…
Hoewel je nu inmiddels volwassen bent, blijkt het ‘kind’ in jou nog steeds met gespitste oren naar al deze ‘juryleden’ te luisteren. Je gelooft het orakel onvoorwaardelijk en volgt gedwee.
Je hoopt uiteraard dat hun mening positief is, jij een goed cijfer krijgt en doorgaat naar de volgende ronde. Jij doet er in ieder geval je stinkende best voor, ook al zijn sommige ‘juryleden’ al een tijdje niet meer in beeld.
Je doet zo je best dat het je onbewust en bewust stress en fysieke ongemakken oplevert. Maar ach, daar schrijft de dokter wel een receptje voor uit. Je wilt immers dat goede ‘cijfer’ hebben en dus moet je er iets voor over hebben. Goede cijfers betekende vroeger immers dat de ‘juryleden’ blij en tevreden waren, van je hielden en je lief vonden. Dus ja…
Hard werken en ploeteren en dan komt het allemaal goed…
Dit was hun advies en je kon aan de ‘juryleden’ zien dat dit klopte. De ‘juryleden’ waren en zijn allemaal in en in gelukkig…
Je zou gek zijn om het in je hoofd te halen dat jij jezelf misschien ook best lief zou kunnen vinden en van jezelf zou kunnen houden. Misschien hoefde je niet te wachten op het eindoordeel en het cijfer van de ‘juryleden’.
In de tussentijd vergaat jou het lachen, verlies jij jouw frisse, hoopvolle kijk op het leven en ontstaat er een chronisch gebrek aan vreugde en humor. Je wordt steeds serieuzer, krampachtiger, verdrietiger, wanhopiger en in de tussentijd vergaan jouw eigen dromen tot bijna stof. Je hebt het gevoel steeds tekort te schieten en niet te kunnen voldoen.
Volwassen
Goed, nu ben je toch echt volwassen en je weet echt wel dat je met oversteken naar links en naar rechts moet kijken. Het lukt je prima om alleen thuis te komen. Er zijn immers stoplichten en zelf kun je gelukkig nog alle kleuren onderscheiden.
Vroeger stelde men jou regelmatig de vraag, wanneer je je nu eens volwassen ging gedragen? Dit doe je nu toch? Waarom willen sommige ‘juryleden’ dan nog steeds jouw kleding, uiterlijk en zelfs je hele leven bepalen?
Als volwassene mag je dit nu toch zelf gaan ontdekken? Heb je dit nou verkeerd begrepen of was het misschien beter geweest om kind te blijven?
Netjes voor de visite
Je ruimde inderdaad vroeger je kamertje op. Daar zag je eigenlijk het nut niet van in, want je was toch aan het spelen? Kon je later weer helemaal opnieuw beginnen met dat waar je nu net bijna mee klaar was. Daar ging je spel…
Maar goed, je deed het, want dan was het netjes als er visite kwam. Het zou wat zijn als men wist dat je speelde, ‘rommel’ maakte, het naar je zin had en kind was.
Nu je volwassen bent en je eigen leven hebt, is je ‘kamertje’ nog steeds opgeruimd, de afwas gedaan, glimt de badkamer, kan je je vinger over de kast halen zonder dat er stof aan blijft kleven en behoort dineren op het toilet zelfs tot de mogelijkheid.
Stel je voor dat er onverwachts iemand op visite komt, zoals tante Nel en zij erachter komt dat je een ‘levende’ volwassene bent. Schande, schande, schande…
Wat is nu normaal?
Inmiddels ben je erachter gekomen dat een aantal ‘juryleden’ het ook niet helemaal aan het juiste eind hadden met hun wens dat je wat meer op je zus of je broer moest lijken. Zij studeerden namelijk, waren serieus, hadden hun zaakjes op orde en gedroegen zich tenminste ‘normaal’.
Inmiddels is je zus uit het gezin verdwenen want zij koos gelukkig voor zichzelf. Hier waren enkele ‘juryleden’ het niet zo mee eens, want zij kwam met een nieuwe schoondochter aanzetten. Dit terwijl de ‘juryleden’ nadrukkelijk de boodschap hadden meegegeven dat zij een schoonzoon wilden.
De deur ging voor haar dicht om vervolgens nooit meer te worden geopend. Je broer belandde in een burn-out, wist van achter tot voor en andersom niet meer waar hij in zijn leven zat, wie hij was en had er geen zin meer in.
Zijn diploma’s konden hem gestolen worden en geld interesseerde hem niet meer. Het enige wat hij wilde, was ook zichzelf zijn, een biertje drinken en een beetje rust. Hemeltjelief, wat ben je dan blij dat je niet op je broer of je zus lijkt, maar op jezelf. Over ‘normaal’ gesproken, lucky me.
Voor lachen zijn regels
Dan nog even over lachen: veel ‘juryleden’ waren de betekenis van dit woord helemaal vergeten. Hardop lachen was vroeger echt een dingetje en eigenlijk is het dit nog steeds.
De ‘juryleden’ op school hadden hier begin- en eindtijden voor. Je weet nog wel dat er ‘juryleden’ waren die zo pissig konden worden wanneer je niet kon stoppen met lachen en je het zo’n beetje in je broek deed. ‘Juryleden’ die niet wisten om te gaan met de spontaniteit van de bevrijdende lach en zich heel ongemakkelijk voelden…
Het lukte je gewoon echt niet om je altijd aan die tijd te houden en het ging vanzelf. Je kon er niets aan doen dat die ‘stomme grijns’ zoals het ‘jurylid’ dit noemde, niet meteen van je gezicht verdween. Lastig, want je probeerde echt een serieus gezicht te trekken en een intelligentere grijns te laten zien.
Geen kind meer en intussen echt wel volwassen, maar met nog steeds al die ‘juryleden’ om je heen. Het lijkt erop dat ze steeds veeleisender worden en nog harder gaan ‘fluisteren’.
Dit terwijl jij nu eindelijk hebt geleerd hoe je die stomme grijns van je gezicht af kunt krijgen. Hier moet je namelijk gewoon volwassen voor worden en je stukje ‘kind’ volledig opgeven.
Ruim je kamertje op
Inmiddels ben je met een andere volwassene een relatie begonnen en hebben jullie samen kinderen. Hoewel je de stemmen van de ‘juryleden’ het liefst zou willen uitzetten, blijf je ze maar horen. Zelfs wanneer ze fysiek niet eens aanwezig zijn.
Je hoort niet alleen de stemmen van de ‘juryleden’, maar inmiddels ook je eigen stem. Jouw stem die behoorlijk veel begint te lijken op de stem van sommige ‘juryleden’.
Je begint nu ook steeds meer te ‘fluisteren’: “Ruim je kamertje op, doe normaal, gedraag je een beetje, want dit is ONS huis. Zorg dat je goede cijfers haalt en doe wat je leuk vindt in je eigen tijd.
Let op welke kleding je draagt, eet je bord leeg, stop met janken, kijk goed naar links en rechts, zit netjes en haal je arm onder je hoofd vandaan.
Kijk me aan als ik tegen je praat, doe niet zo druk en weet dat roze voor meisjes is. Je bent toch geen homo! Maak iets van je leven want anders… En dan besef je plotseling…
Een nieuw ‘jurylid’
“Damn, we hebben er weer een nieuw ‘jurylid’ bij, een heleboel meer stress, angst, onzekerheid en een teleurstellend eindcijfer. Helaas is dat cijfer tot op de dag van vandaag namelijk altijd een magere zes gebleven. Je leek namelijk in de verste verte niet op je broer of zus.
Maar oké, je kunt natuurlijk altijd besluiten om de ‘juryleden’ te bedanken voor alle positieve en wijze input. Want eerlijk is eerlijk: die was er zeker.
Je mag blij zijn voor de lessen die hebben bijgedragen aan wie jij tot nu toe bent. Toch is het misschien wel een goed idee, om vanaf vandaag de ‘juryleden’ liefde- en respectvol uit hun taak te ontheffen.
Vandaag kun je besluiten om eindelijk jezelf te worden en die magere zes om te draaien naar een dikke negen. Je bent nu immers volwassen en volkomen normaal.
I rest my case,
Grace Louise,