Verdriet

Verdriet over je leven. Hoe komt het?

Het verdriet en de boosheid die we met ons meedragen

Verdriet over je leven. Hoe komt het? Een verhaal over boosheid, verdriet, teleurstelling en soms zelfs pure haat, tegen het leven. Over het bestaan, het Universum of over God, zo je het wilt noemen. Boosheid en woede die veel mensen met zich mee sjorren en die hen belemmert in het ervaren van een gelukkig en tevreden leven. Hoe komt het dat veel mensen zich helemaal laten consumeren door dit verdriet of deze boosheid? Wat zorgt ervoor dat velen zich letterlijk tegen alles keren wat maar enigsinds te maken kan hebben met de werking van het universum, het leven of God?

Allereerst is het belangrijk, dat we ons bewust worden, dat we nog lang niet zijn, waar we kunnen zijn. De mensheid is nog steeds aan het ontwikkelen, aan het evolueren om het maar even met een duur woord te zeggen. 

Leven vanuit ons reptielenbrein of ego

Stel dat we blijven hangen in het leven vanuit ons reptielenbrein of ego, dan functioneren we alleen uit de denkmodus van het overleven, in plaats van authentiek en voluit leven. Leven vanuit verdriet en boosheid, dat voortkomt uit ons ego, is dan ook een lastig en belemmerend all-in pakket. 

Leven we alleen vanuit dit all-in pakket, vanuit verdriet en boosheid, dan worden we gedwongen om te geloven in alles wat het reptielenbrein vanuit zijn overlevingsmodus  in dit all-in pakket heeft samengesteld. Maar wat zit er nu in dit pakket waarmee we proberen te overleven? Mm, bijvoorbeeld boosheid, angst voor de dood, ziekte, wraak, jaloezie, haat, materialisme en eenzaamheid. Wat te denken van hebzucht, woede, wrok, verdriet, competitie, afgunst, perfectionisme, schuldgevoelens, pijn, onbegrip, verslavingen, angsten, slachtoffergevoel, onbegrip, etc, etc.

Goed, wanneer we leven vanuit deze overlevingsmodus, vanuit dit all-in pakket, dan lijkt het niet meer dan logisch dat we denken en handelen zoals we doen. We geloven dan, dat we nog steeds moeten overleven ook al is er geen echt gevaar meer. We denken ons te moeten bewijzen en te moeten vechten tegen van alles en nog wat, om het hoofd boven water te houden.

Evolueren naar je totale potentieel

Toch zijn er ook momenten, dat we in ons hart onze ware kern voelen. Naast het ervaren dat we ons afgescheiden voelen, weten we in ons hart ook, dat we veel meer potentieel in huis hebben. Evolueren naar je totale potentieel, kan dus alleen via ons hart. Maar goed, soms is deze ontwikkeling vijf stappen vooruit en drie achteruit. Maar waarom doen we dit dan niet gewoon? Waarom leven we niet veel meer uit ons hart?

Je kindertijd

Nou kijk, herinner jij je kindertijd nog? Weet je nog hoe je reageerde wanneer je iets van je ouders wilde, maar je je zin niet kreeg? Hoe boos je werd en je uithaalde naar je ouders? Hoe je stampvoetend door het huis marcheerde, boos werd, met deuren of speelgoed ging gooien en zelfs in je frustratie riep:”Ik haat je!”, simpelweg omdat je je zin niet kreeg? Weet je het nog? 

Dit was de tijd dat je je als kind aan het ontwikkelen was, richting volwassenheid. Echter begreep je toen nog niet, waarom je ouders ergens ‘nee’ op zeiden. Wat de reden was dat ze jou niet gaven waar jij je zinnen op had gezet. Dit waren de momenten waarin je je ouders afschilderde als rot ouders, die helemaal niets van je begrepen en ook niet van je hielden. Je ging er vanuit, dat je er helemaal alleen voor stond en er geen liefde voor je was. Zo ontstond jouw verdriet en je boosheid om het gemis.

Dit was tevens ook het moment, dat je medestanders ging zoeken met hetzelfde uitgangspunt. Hierdoor ging je nog sterker geloven in dat wat je over je ouders had bedacht. Nog lastiger, is dat anderen hetzelfde gedrag vertoonden en jij dus bevestiging kreeg. Je ontving bevestiging op je gedrag en je denkbeelden over je ouders en het feit dat ze jou dwarsboomden. Je voelde je gestraft. Door deze bevestiging bouwde je aan een nog hogere muur om je heen. Als kind en zelfs nu in volwassenheid, dwong en dwing je jezelf er onbewust toe, om het denksysteem, het all-in pakket van je reptielenbrein ofwel je ego, volop in te zetten. 

Ouders die onvoorwaardelijk van je houden

Goed, maar ouders die onvoorwaardelijk van hun kinderen houden, hebben gelukkig niets van hun kinderen nodig. Dit zijn de ouders die geleerd hebben, om eerst een goede en liefdevolle relatie met zichzelf en het leven op te bouwen. Ouders die liefde- en respectvol, standvastig, betrouwbaar en duidelijk zijn. Moeders en vaders die voor hun geluk en goede gevoel niet afhankelijk zijn van hoe hun kinderen over hen denken, noch hoe zij zich gedragen of welke levenswijze zij verkiezen te leven. Zij aanvaarden en houden van hun kind(eren) zoals zij zijn en hebben niet het verlangen, om hun kinderen te veranderen naar hun eigen beeld.

Deze ouders weten dat dit gedrag enkel een onderdeel is, van de ontwikkeling van hun kind. Een reis waarbij een kind leert wat zijn eigen grenzen en die van anderen zijn, maar vooral wat onvoorwaardelijke liefde is. Ouders die dit uitdragen, zijn ouders, die ook al ga je als kind op je kop staan en verlaat je hen, nooit zullen stoppen met onvoorwaardelijk van jou te houden. Zij zullen je nooit veroordelen of je hun liefde ontzeggen. De deur zal altijd open blijven staan. Op het moment dat je deze deur weer wenst te openen, zul je herontdekken dat deze liefde er altijd al was, nooit is weggeweest en er altijd zal blijven.

De haat en de woede jegens het leven

Transporteren we dit voorbeeld uit onze kindertijd naar de haat en boosheid die veel mensen op volwassen leeftijd jegens het leven, het universum of God zo je het wilt noemen hebben. Dan zien we dat hier precies hetzelfde gebeurt als in onze kindertijd. 

Zelfs in volwassen staat, reageren we vaak precies hetzelfde, simpelweg omdat we onze zin niet krijgen. We krijgen niet waar we om vragen. Wat we dan wederom doen, is het all-in pakket van ons reptielenbrein inzetten. We gaan stampvoeten en rebelleren, ook al bezorgt dit ons veel pijn en lijden en roept ons ego heel hard: “Wat en shit leven, wat een ellende, wat een vreselijk universum. Ik haat het hele concept God en alles wat ermee te maken heeft!” Fuck off met je hele zooitje!”

Het is altijd de schuld van iets of iemand anders

Ons reptielenbrein, ons ego, geeft namelijk altijd externe factoren de schuld van het niet gelukkig zijn. Dit kunnen andere mensen zijn of het leven, het universum of God. Als het leven, het universum je nu maar gewoon alles aan je had gegeven wat je wilde hebben, dan was het goed met je gegaan. Dan had jij je niet zo ellendig en alleen gevoeld in je strijd, waarmee je je hoofd boven water probeert houden. In dit verhaal, in dit voorbeeld, zien we hoe reactief ons reptielenbrein, ons ego is, in plaats van samen te werken met het hart en proactief te worden.

Wanneer we ervoor kiezen om te blijven geloven in het all-in pakket van ons reptielenbrein, ons ego, dan slagen we er niet in, om in het concept van het hart, ofwel in het potentieel van de neocortex te vertrouwen. Hierdoor komt het dat sommige mensen er langer over doen, om te evolueren naar het volgende stationnetje.

Leven vanuit je hart

De ontwikkeling aangaan naar leven vanuit je hart, vanuit de neocortex, is je realiseren dat jij een pure energie bent van onvoorwaardelijke liefde, net als ieder medemens om je heen. Het is beseffen dat je geen voorkeursbehandeling verdient boven je medemens. Jij en ik komen namelijk allemaal uit dezelfde bron, uit dezelfde energie en hebben om dit feit, allemaal toegang tot alle liefde, aanvaarding, geluk, vreugde en overvloed die er is.

Om werkelijk in verbinding te komen met ons hart en onze evolutie verder te ontwikkelen, is het nodig dat we onszelf onze onwetendheid vergeven. Doen we dit, dan zijn we ook in staat om anderen te vergeven, zoals onze ouders en vervolgens het leven, ons bestaan, het universum of God zo je het wilt noemen.

Wie en wat je bent vanuit je volledig potentieel

Echt leven en het verdriet en de boosheid achter ons kunnen laten is een reis. Een reis die we maken en waar we leren te begrijpen waarom onze ouders ons niet alles gaven wat we maar eisten. Zij wisten namelijk heel vaak, welke nadelen er kleefden, aan het je kind op commando alles geven wat het maar wil. Je leert er namelijk niets van en wordt een verwend nest, dat denkt dat het de enige ster aan de hemel is, waar het universum omheen draait.

Zo weet het universum ook heel goed, wie in je volle potentieel bent. Het weet dat er onder al jouw boosheid, wrok, frustratie en zelfs je haat, een onuitputtelijke bron van liefdevol potentieel zit. Om jou terug te brengen naar jouw originele staat van liefde, waar je uiteindelijk zult beseffen dat je nooit afgescheiden bent geweest van de bron van het leven, zul je door je boosheid, wrok en soms zelfs je haat heen moeten. 

Vanuit ons reptielenbrein leven we in vecht- en overleef modus. We veroordelen en straffen niet alleen onszelf, maar ook anderen. Omdat we dit doen, gaan we er ook vanuit, dat het leven, het universum, of God zo je het wilt noemen ons ook straft. Zo komt het dat we blijven we in hangen in het all-in pakket van ons reptielenbrein, van ons ego. Toch is het oké waar je nu op dit moment bent. Waarom? Omdat dit jouw reis is en jij deze mag maken op jou manier. Uiteindelijk komen we allemaal gewoon thuis.

En liefdevolle en vooral betrouwbare ouder

Toch zal het leven, het universum net als een liefdevolle en betrouwbare ouder, nooit meegaan in jouw boosheid en woede. Dit zal het niet doen, omdat jij hierdoor eerder tussen wal en schip zult geraken. Wat het leven, het universum of God zo je het wilt noemen doet, is altijd uitgaan van jouw ware potentieel. Het leven, het universum, zal jou nooit en te nimmer straffen. Dit is enkel de projectie van ons ego, van het all-in pakket. Het universum weet dat al jouw verdriet, boosheid en zelfs je haat, jouw uiteindelijk zullen inspireren, om de weg te bewandelen die leidt naar wat je in je hart het liefste wilt en van nature bent: liefdevol potentieel.

Het leven, het universum houdt onvoorwaardelijk van jou. Wat je ook doet of niet doet, het zal nooit en te nimmer gebruik maken van straffen, schuldgevoel of schaamte. Dat wij mensen dit denken, is simpelweg wederom een projectie vanuit ons reptielenbrein, dat nog in overlevingsstand staat.

Het leven gebeurt voor jou en nooit tegen jou, ook al vind je dit soms moeilijk te begrijpen. Durf je hart in kleine stapjes open te zetten en laat je verdriet en boosheid achter je. Ervaar wat het met je doet, als je weer durft te vertrouwen in jouw relatie met het leven, met het universum. Kom naar huis, de deur staat wagenwijd open. Jij, ik, iedereen en het universum zijn één, niemand uitgezonderd.

Ik wens je een liefdevol en verbonden 2022.

Grace Louise.

Thanks  Comfreak via Pixabay voor the beautiful photo.

Add A Comment